اشعار

از مـهـر، آسـمـان مـدیـنـه اثـر نـداشت            من سفره‌ام کباب، به غیر از جگر نداشت

«ما  آن شـقـایـقـیـم که با داغ زاده‌ایم»            جز داغ دل نصیب، جگر بیشتر نداشت

بُردنـد اگر به بـزم عـدو نیـمـه‌شب مرا            آنجا یزید و چوب تر و تشتِ زر نداشت

از کـودکـانِ لـرزه به پـیـکــر فتتــاده‌ام            یک تـن امـیـد دیـدن روی پـدر نـداشت

گـویی مـدیـنه رسـم شده خانه سوخـتـن            سهمی دگر ز مادر خود این پسر نداشت

غم نیست خانه‌ام اگر آتش گرفت، شکر            گر خانه سوخت، فاطمه‌ای پشت در نداشت

گرچه شـوال ولی داغ محـرم با اوست            پس عجب نیست اگر این همه ماتم با اوست

مثل جـدش شده در کـنـیه «اباعـبدالله»            در بقـیع است ولی کرببلا هم با اوست

شیعـه را کرببلا گرچه عـلمـداری کرد            جعفری مذهبمان کرده و پرچم با اوست

من اگر مـورم اگـر هـیچ ولی مـی‌‌دانـم            «او سلیمان زمان است که خاتم با اوست»

زندگی‌نامهٔ او سطر به سطرش روضه‌ست            که مصیـبات همه عـالم و آدم با اوست

در غمش اشک، اگر ریخت اگر جاری شد            بانی روضهٔ سقاست و زمـزم با اوست

لفظی از کوچه در این مرثیه محزون‌تر نیست            وارث محنت زهراست اگر غم با اوست

دین ما احمدی و مکتب ما حیدری است            گو دلا حیدریم مذهب من جعفری است

حضرت صادقم استاد بُود در همه عمر            شهریاری که به دستش عَلَم سروری است

مـکـتب سـرخ حـسین بن عـلی را نـازم            که عروج نُه امام از دم آن رهبری است

تـربـیـت یـافـتـۀ مـکـتـب عـاشــورایـنـد            اولیایی که به در حاجبشان صد پری است

هـمه از سُلب حـسیـنـند اگـرچه نه امام            لیک صادق همه جا شهرۀ دانشوری است

عِـلم صادق عَـلم کرب وبلا را بگـشود            گفت اعوان حسین، دشمن طغیانگری است

کُـنـیه‌اش عـین حسیـن است، اباعـبـدالله            او حسین دگـری در حـرم دلبـری است

هـمـه را خـوانـد به زیر عَـلـم عـاشورا            گـفـت باکیِّ حـسینی ز جهنم بری است

ای که در موکـب شاه شهـدا سـینه زنی            دم بزن حضرت صادق به دمت مشتری است

عهـد خود با پـسر فـاطـمه تجـدیـد نـمـا            گوهر عشق نگهدار دلت گوهری است

سربلندی چو رَوی زیر علم‌های حسین            چون علمدار ولایت پسر عسکری است

مادر آموخت (کلامی) به تو ذکر مولا            این ولایت اثـر تـربـیـت مـادری اسـت

چه شد که در افق چشم خود شقایق داشت            مدینه‌ای که شب پیش صبح صادق داشت

مـیـان حــوزهٔ عـلـمـیـه اخــتـلاف نـبـود            که بهر رحلتـش استاد، میل سابق داشت

و تا هـمـیـشه دگـر بـی‌مـراد مـی‌مـانـنـد            چهار هزار مریدی که مرد عاشق داشت

به سمت مغرب اگر رفت عمر خورشیدش            هـزار قـلـّهٔ پُـر نـور در مـشـارق داشت

چه با شُکوه غم خود به دل نهان می‌کرد            چه شِکوه‌ها که از آن فرقهٔ منافق داشت

به غـیر داغ محـرم گـلی ز بـاغ نـچـیـد            چـقدر روضـهٔ گـودال در دقـایـق داشت

خـلـیــل بـود ولـی آتــشـش ســلام نـشـد            همان که در نفسش عطری از حدائق داشت

هـزار طائـفـه آمـد هـزار مکـتـب رفـت            و ماند شیعه که «قال الامامُ صادق» داشت

سخن به محضرش این است ای حقیقت علم

نـدیـده چـشـم زمـانـه طلـوع این هـمـه حـلـم

کـدام بـغـض گـلـوگـیـر در پگاهـت بود            که رو به پـنـجـرهٔ آسـمـان نگـاهـت بود

هنوز در تب شمشیر علم و حکمت توست            حـریـم مـدرسه‌هـایی که رزمگاهت بود

گواه گفـته‌ام این نخـل‌ها که همچو عـلی            شب مدینه پر از بغضِ سر به‌چاهت بود

نـمانـده جـز گـل لالـه به بـاغ ابـراهـیـم            که بین خـانه فـقـط شعـله‌هـا پناهـت بود

چنان به نیمه‌شبی می‌شکست حرمت تو            که قـلب دشمن تو نیز عـذرخـواهت بود

چه خوب می‌شد اگر دست کم سه شمع و ضریح            بـه قــبـر ســادهٔ ارواحُــنـا فـداهـت بـود

بـرای غـصهٔ تو کـاش جـای صبـری بود

و دست کم به مـزار تو سنگ قـبـری بود

ز هر طرف به کمان تیر غم زمانه گرفت            دل مرا که بسی بود خون، نشانه گرفت

چو جدّ خویش علی سالها بخانه نشاند            ز دیده‌ام همه شب اشک دانه دانه گرفت

هـنـوز خـانـۀ زهـرا نرفـتـه بود از یاد            که آتش از درو دیوار من زبانه گرفت

سپاه کـفـر به کـاشـانـه‌ام هـجـوم آورد            مـرا به زمـزمه و نـالـۀ شبـانـه گرفت

ز باغ فـاطمه صیّاد، مـرغ سوخته را            دل شب آمد و در کـنج آشـیانه گـرفت

سـر بـرهــنـه و پـای پـیـاده بُـرد مـرا            پـی اذیّـت مـن بـارهـا بـهـانـه گـرفـت

هـنـوز خـسـتـگـی راه بــود در بـدنـم            که خصم تیغ به قتلم در آن میانه گرفت

هزار شکر که زهـر جـفـا نجـاتـم داد            مرا به موج غم از مردم زمانه گرفت

چه خوب اجر رسالت گرفت آل رسول            که گه به زهر جفا گه به تازیانه گرفت

گرفت تا سمت نـوکـری ز ما «میثم»            مقام و سروری و قدر جاودانه گرفت

ای اشک چشم ما همه وقف عزای تو            دل‌های دوستان همه صحن و سرای تو

چـشمم سوی مـدیـنه دلـم جـانب بقـیـع            گــرم زیــارت حــرم بـا صـفــای تـو

از لحظه‌ای که خاک لحد بر تو چیده شد            خـاک بـقـیع نه! دل ما گـشت جـای تو

آیـا درِ بـقــیـع شـبــی بــاز مــی‌شــود            تا در کـنـار قـبـر تو گـریـم برای تو؟

بردنـد دست‌بـسته تو را سوی قـتلگـاه            با آنکه بود عـرش خـدا جـای پـای تو

ای صـد مـسیـح زنـدۀ ذکـر شـبـانه‌ات            خامـوش شد چگونه صدای دعـای تو

آخر ز زهر کین جگرت پاره پاره شد            ای پـاره‌هـای دل، گُـل بـزم عـزای تو

تشـیـیع شد چو پـیکـر پاک تو تا بقـیع            می‌کرد گـریه خـتم رسل در قـفای تو

چون شمع، آب شد بدنت از شرار زهر            ای جـان عـالـمی هـمـه بـادا فـدای تو

تنها نه میثم از غـم و اندوه و غـربتت            آگه کسی نگـشت به غیر از خـدای تو

به منبر می‌رود دریا، به سویش گام بردارید           هـلا! اسلام را از چـشمۀ اسلام بردارید

 مبادا از قـلـم‌ها جا بیـفـتد واژه‌ای اینک           که بر منبر قدح کج کرده ساقی جام بردارید

«سَلونی» را هدر کردند روزی مردمان، امروز           بپرسیدش! از اسرار جهان ابهام بردارید

الا ای شاعران! چشمان او آرایۀ وحی است           برای ما از آن باران کمی الهام بردارید

نسیم صبح صادق می‌وزد از گیسوی صادق           از آن مضمون پیچیده جناس تام بردارید

به فرزندان، به اهل خانه جز ایشان که می‌گوید           غـلام خـسته‌ام خـفـته، قـدم آرام بردارید

اگر فرمان او باشد، نباید پلک برهم زد           به سوی شعله چون هارون مکّی گام بردارید

«رُویَّ عَن امامِ جعفر الصّادق لَه الرّحمَه »           به جز احکام او چشم از همه احکام بردارید

به جای حج به سوی کربلا رفتن خداجویی است           کفـن باید به جای جـامه احـرام بردارید

اگر در گوش نوزادی اذان می‌خواند، می‌فرمود           که با آب فرات و تربت از او کام بردارید

میان شـعـله‌ها آیـات ابـراهـیم می‌سـوزد           میان گـریه، خـتـم سـورۀ انعـام بردارید

آن امامی که حـضرت جبریل            زائـر غـربـت نـگــاهـش بـود
کوچه‌ها را همین که طی می‌کرد            صد فـرشته کـنار راهـش بود

بــا ارادت تـــمــامــی ارکــان            پیش پـایش خـشوع می‌کـردند
بـر قـد و قـامـت کهـن سالـش            آسـمـان‌هـا رکـوع مـی‌کـردنـد

نـفـَـس قــدسـی پُـر اعـجـازش            مـایـۀ اعــتـبـار عــیـسـی بـود
جـانـمـاز «فـرشته بـارانـش»            افـتـخــار تـبـار عــیـسـی بـود

حـرف هـایـش بــرادر قــرآن            سخـنـش بـوی «اِنّـما» می‌داد
از هـمان مال فـاطمیّ خودش            خــرجـیِ راه کــربــلا مـی‌داد

در و دیـــــوار  خـــانـــۀ آقـــا            وقف مرثـیه‌های عـاشوراست
به خـدا خـانه نیـست این خانه            این حسیـنـیّۀ بـنی الزّهـراست

این حسیـنـیّه‌ای ست که مـردم            از حضورش ستاره می‌گیرند
هر شبِ جمـعـه بین این خـانه            روضۀ شیر خـواره می‌گـیرند

از سـر بـی‌کـسـی و بـی‌یـاری            در و دیـوار خـانه یـارش شـد
بهر غـم‌هـای مـادرش آن قـدر            گریه کرد، عاقبت دچارش شد

آی مـــــردم! دویــــدنِ آقــــــا            از نفس‌های خسته‌اش پیداست
آی مـردم! شـکـسـتـگـی دلـش            از صدای شکـسته‌اش پیداست

خوب شد شب شد و تو را بردند            دور تـا دور شهـر گـردانـدنـد
خوب شد در شلوغی این شهر            کوچه کوچه تو را نچـرخاندند

گریه کردی و زیر لب گـفـتی            این تو و ریسمان و این سر من
آه… پـیـراهــنـم شـده خــاکـی            آه… افـتـاده اسـت پـیـکـر من

خلق و خـویت پـیـمـبری بوده            قـلـمـت کـار حــیــدری کـرده
از مـقــام فُـضـَیـل۱ فـهـمـیـدم            منـبـرت شیـعـه‌پـروری کـرده

مـرجــع و مـقــتـدای دنـیـایـی            ای امــــام تــمـــام دوران‌هـــا
ریـزه‌خـوار کـلام پُـر فـیضت            سِـیـلـی از جـابـربن‌حـیان‌ها ۲

ای کـه بـا هـر روایـت نـابـت            مثل خـورشیـد می‌درخـشیـدی
با کـلامـی فـصـیـح بر شیـعـه            آبـرویـی عــظــیـم بـخـشـیـدی

عـلــمـا در مـنــاظــره بــا تـو            همه انگـشت بر دهـان مانـدند
فـــقــهــای مــذاهــب دیــگــر            در کلاس تو درس میخواندند۳

بــا اشـــاره تــمــام مـــردم را            در همان لحـظه بنده میکردی
مات و مبهـوت کـار تو بـودند            تا که یک مرده زنده میکردی۴

همچـو دریای رحـمـتی بودی            که دل از هر کـویر می‌بـردی
ظاهراً مثل مرتـضی هر شب            نـان بـرای فـقـیـر می‌بـردی۵

روضه‌خوان حسین بودی، ای            بـانـی روضـه‌هـای عــاشـورا
هر کـجـا فـرصتـی مهـیـا شـد            گـریـه کـردی برای عـاشـورا

هر کـجـا فـرصتـی مـهـیـا شد            مـثـل ابـری بـه نـالـه افـتـادی
یــاد گـهـوارۀ عــلـی اصـغــر            یـاد طـفـل سـه‌ سـالـه افـتــادی

هر زمان شیرخواره‌ می‌دیدی            یـاد طـفـل ربــاب مـی‌کــردی
نـاگـهـان بین روضه آقـا جـان            یـاد بــزم شــراب مـی‌کــردی

آخـرش هـم شـبـیـه عـاشــورا            روضه‌های تو هم رقم خوردند
بــی‌عــبـا و بــدون عــمّــامــه            پا بـرهـنـه کجـا تو را بـردند؟

هـر کـجـا رفــتـه‌ای ولـی آقــا            معـجری از سری کـشیده نشد
جای شکرش هنوز باقی هست            سـری از پیکـری بُـریـده نـشد

من بـمـیـرم بـرای مـظـلـومـی            که سر از پیکـرش جدا کردند
بـی‌حــیـا هـا ســر امــامــم را            جـلـوی مــادرش جـدا کـردنـد

من بـمـیـرم بـرای جـسمی که            تـه گـودال زیـر و رو کـردنـد
پیش چشمان خواهـرش زینب            نـیـزه را در گـلـو فـرو کردند

از حـدیث لـوح می‌آید مـقـامات اینچـنین           که ندارد هیچ کس جزتو کرامات اینچنین
مانده در توصیف یک شأن تو ابیات اینچنین           سالها محکوم عشق توست، نیات اینچنین

تا ابـد مـرئـوس مائـیم و ریـاست با شما
ناز شصت هرکسی ما را رسانده تا شما
انقـلاب عـلم، با کرسی درست پا گرفت           بحث و استدلال از عصر شما بالا گرفت
فقه ما از نور فـقه جعـفری معـنا گرفت           میشود جزء مفاخر هرکس اینجا جا گرفت
راه گـم کـرده کـنـارت راه پـیـدا می‌کـند
از دمت پـیـر زنی کـار مسیـحا می‌کـنـد
آبـروی پــرچــم در اهــتـزاز مـا تـویـی           از بـقـیـه بـی‌نـیـازیـم و نـیـاز مـا تـویـی
ما هـمـه اهـل نـمازیـم و نـمـاز ما تـویی           پس شفاعت کن که تنها چاره ساز ما تویی
بانی ترویج عـاشورا تویی! پس بی‌گمان
خانه‌ات یعنی حسینیه شما هم روضه خوان
مجلس درست شلوغ و خانه‌ات خلوت شده           سـهـم تو در این دیـار آشـنـا غـربت شده
باز هم پشت دری لـبـریز جـمعـیت شده           خـانـۀ امـن الـهــی سـلـب امـنـیـت شــده
آتشی از خانۀ زهرا به این در هم رسید
ارث دست بسته حیدر به جعـفرهم رسید
پیرمرد شهـر از دارالعـباده رفـتـنـیـست           نور حق با عـده‌ای ابلیس زاده رفتنیست
دستهایش بسته شد پس بی‌اراده رفتنیست           بی‌عـمـامه بی‌عـبـا پای پـیـاده رفـتنیست
کوچه در کوچه به پشت اسب حالا میدوی
پیـش چـشـم مردمی بی‌عـار تنها میدوی
گرچه کوچه گردی و دست تو بند سلسله ست           راستی آقا بگو دور شما هم هلهله ست؟
راستی بر پای تو از خار صحرا آبله ست؟           راستی آقا دلت دلواپس یک قافـله ست؟
نیزه داری هم اگرباشد سری بر نیزه نیست
قلب هجده پارۀ پیغـمبری بر نیزه نیست

شش دانگ دل از روز ازل خورده به نامت           شش جرعه خدا ریخته می داخل جامت

تاریخ شده از نفـست پُر که به این شکل           امروز رسیـده است به ما عـطر امـامت

تو معـدن عـلـمی و عجـب نیست بگویم           عــلامـــۀ دهــرنــد غــلامــان غــلامـت

کهـنـه نـشده رنگ سخـن‌های تو هـرگز           شخصی نـرسیده ست به فحـوای کلامت

از فـایــده عـمـق کــلام تـو هـمـیـن بـس           صد شیخ مفـیـد است سر درس هـشامت

شمـشـیـر تو آن روز قـلـم بـود ازین رو           آمـیـخـتـه با جـوهـر عـلم اصـل قـیـامت

قـربـان غـلامت که اگـر رفـت بـه آتـش           از بـیـن تـنـور آمـده بـیـرون به سـلامت

شیرینی عمر تو در آتش به گمان سوخت           دنـیـا شـده ایـنـطـور اگـر تـلـخ به کامت

مـانـنـد حـسـین بـن عـلـی داخـل گـودال           لب تـشنـگـی و درد شده حُـسن خـتـامت

بُـردنـد بـرای هـمـه دنـیـا خـبـرش را            غمنامه‌ای از سرخی چشمان ترش را

حتی رمقی نیست به دستان ضعـیفش            آتـش زده زهـری همۀ بال و پرش را

هم سن زیادش سبب خـستگـی‌اش شد            هم شعـله زده زهـر تـمام جگـرش را

اطفـال و عـیالـش هـمگی دل نگرانـند            سـوزانـده زآهـش همۀ دورو برش را

آنشب که پی مرکب دشمن به زمین خورد            آنشب که شکـستـند گـمانم کـمرش را

بی‌حـرمتی و بی‌ادبـی شد به مقـامـش            بـدجـور شکـستـند دل شعـله ورش را

آنـقـدر تـنـش آب شـده گـوشـۀ بـسـتـر            دیـدنـد هـمه  حال بـد محـتـضرش را

عمریست برای دل خود روضه گرفته            پُرکرده غـم کوچه فضای سحرش را

سخت است برایش که فراموش نماید            آن مـادر و آن نالۀ در پـشت درش را

الـســلام ای صــادق آل عــبـا            الـسـلام ای زادۀ خـیــرالـنـسـا

الـسـلام ای عـالـم عـلـم نـبــی            السلام ای دستـگـیـر هــر گـدا

عالم از نور وجودت روشن است            ای شـکـوه آیـه‌هـای هــل اتـی

این احادیثی که از تو می‌رسد            بهترین مشکـل گـشای کار ما

خون دل خوردی تو در دوران خود            سخت شد کار تو با منصورها

خانه‌ات بیت الحسین شهر بود            روضـه دار دائـم خــون خــدا

خانه‌ات آتش گرفت و سوختی            سوختی با خـیـمه‌هـای کـربـلا

بارهـا بـا دست بـستـه بـردنت            گریه می‌کردی به حال مرتضی

کشتنت اما خدا را شکر که…            اهل بیت تو ندیـد این قصه را

آه از داغ حسین و خـواهـرش            آه از شـمـر و سـنـان بـی‌حـیـا

خواهرش می‌گفت با سوز دلش            اُف بـر ایـن کـوفـیـان بـی‌وفــا

مادرش بر سر زنان بالای سر            آن سری که قطع کردند از قفا

کسی که حکم ولا از خود پیمبر داشت            دلی شبـیـه بهشت خـدا معـطـر داشت

کسی که نور نگاهش زلال باران بود            میان قاب دوچشمش همیشه کوثر داشت

کسیکه نیمۀ شب حرمتش شکسته شد و            دلی شکسته و چشمی زغصه‌ها تر داشت

سه بار دشمن او قصد جان او را کرد            ولی ز ترس پیمبر از او نظر بر داشت

زمان سـوخـتـن خـانـه‌اش گـمان دارم            نفس نفس روی لبها نوای مادر داشت

دل خودش به کنار حرم سرایش سوخت            ز داغ اینکه در آن خانه چند دختر داشت

در آن کشاکش و در بین آن همه آتش            دلی به یاد غم کربلا چه مضطر داشت

به یـاد ساعت آخـر مـیان قـربـان گـاه            که شمر آمد و قصد بریدن سر داشت

و باز پیـش دو چـشمان او مجـسم شد            کسی که نیت حمله به سمت معجرداشت

منـبر شرف گرفت ز نـام مطهـرت            صدهـا ابـوبـصیر گـدایـنـد بر درت

هرکس نـشست چند دقـیقـه برابرت            عیسی شدست از نفس ذره پرورت

بالـم شکـسته حـال مرا روبـراه کن

یا سیدی به خاک رهت هم نگاه کن

ای منـشـاء نزول عـطای خـدای ما            با تو گرفـت رنگ اجابت دعای ما

خالیست در بقیع غریب تو جای ما            هـستند زیـر دین شما حـوزه‌های ما

خورشید علم حضرتتان را افول نیست

جز تو کسی معلم فقه و اصول نیست

اذنی بده که شیعـه محـزونـتان شوم            عقلی بده که عاشق مجـنونتان شوم

چشمی بده که زمزم و جیحونتان شوم            یا ایها العـزیز که هارونـتـان1 شوم

من را زلطف وارد هُـرم تـنور کن

این رو سیاه را ز کرم غرق نور کن

خـالی نرفـت دست گـدا از مقـابـلت            بسته نشد بروی کسی درب منزلت

ایـوب دست بـوس شـکـیـبایی دلـت            هستند شیـعـیـان تو از فاضل گـلـت

مـا زیـر دین جـعـفـر آل مـحـمـدیـم

شاهـیم چون که نوکـر آل محـمـدیـم

گنبد طلا و صحن تو در قلب شیعه‌هاست            در قلب ما حریم شما عین کربلاست

هرلحظه اشک و سینه زنی روضه‌ای بپاست            گلدسته و ضریح تو چون مشهد الرضاست

زائر که نیست دور و بر قبر خلوتت

جز مادرت که آمده امشب زیارتت

دشمن حریم خانه‌ات آخر شکست آه            پیش نگـاه خلق تو را دست بست آه

یاد مدیـنه بر دل زارت نـشـست آه،            در بین کوچه بند دلت را گسست آه

یاد دمی که مـادر سادات را زدند..

یاس شکسته را وسط کوچه‌ها زدند

دنبال مرکـبی و تـوانی نمانده است            پای پـیـاده قـوت جانی نـمانده است

راهی برای اینکه بمانی نمانده است            تاب و توان که روضه بخوانی نمانده است

لبریز درد بودی و حالت خراب بود

قلبت به یاد زینب و بزم شراب بود

یـاد دمی که دور حـرم ازدحـام شد            آل رســـول وارد بـازار شــام شــد

اخت الحـسیـن وارد بـزم حـرام شد            بالـش شکـسته از اثر سنگ بام شد

داغی عجیب را به دل آسمان زدند

پیش نگاه او به لبی خـیـزران زدند

دوّمین بار است در شهر نبی، در سوخته           خانۀ اَمنی به دست یک ستمگـر سوخته

کمتر از خون گریه کردن حقّ این مرثیّه نیست           آسـتــان صــادق آل پــیـمـبـر سـوخــتـه

ارثِ زهـراییِ این آقاست که کـاشانه‌اش           بین شهر مادری چون بیت مادر سوخته

او نـمی‌سوزد میان شـعـلـه‌ها و مـانـده‌ام           با جسارت، عـدّه‌ای گفـتـند کوثر سوخته

آتشی که از در و دیوار بالا رفـته است           بی‌گمان بر غـربت اولاد حـیدر سوخـته

هم بلاهایی که مادر دیده پیرش کرده است           هم دلش بهرِ بنی الزّهـرا مکـرّر سوخته

شک ندارم هر زمانی آب دیـده، ساعتی           گوشه‌ای رفته به یاد حلق اصغر سوخته

بسکه می‌پیچد به خود از سوزش زهر جفا           پیکـرِ شیـخ الائـمّـه، پای تا سر سـوخـته

چشمهای اهلبیتش کاسۀ اشک ست و خون           بیشتر از هر کسی موسی بن جعفر سوخته

سالـیانی پیش تر از قـومشان در کـربـلا           خیمه و پیراهن و دامان و معجر سوخته

دارم هــوای تـربـت شـیـخ الائــمّـه            چـشمم به دست رحـمت شیخ الائمّه

منّت خدایی را که ما را خلق کرده            از خاک پای حـضرت شیخ الائـمّه

اسلام ناب جعـفـری سرمایۀ ماست            جـانـم فـدای نـهـضت شـیـخ الائـمّه

شاگردهای مکـتبش روزی گرفـتند            از بحث و علم و حکمت شیخ الائمه

هرکس نمازش را سبک دارد بداند            بی‌بهره است از رحمت شیخ الائمّه

کونوا لنا زینا… ولی ای وای بر من            یک عمر گـشتم زحـمت شیخ الائمّه

با اینکه سربارش شدم دیدم کریم است            آقــا شـدم بـا عـــزّت شـیـخ الائـمّـه

می‌چسبد آخر یک جهادی در مدینه            خـادم شـدن بـا دعـوت شیخ الائـمّه

یک روز«دسته»می‌برم در کوچه‌هایش            تـحـت لـوای «هـیـئت شیـخ الائـمّه»

وقتش رسیده باز هم روضه بخوانم            از دردهـا و غـربـت شـیـخ الائـمّـه

دیروز حیدر دست بسته، بی‌عمامه،            امـروز آمــد نــوبـت شـیـخ الائـمّـه

پای برهنه پشت مرکب ها دویدن…‌            …بُرده توان و طاقـت شیخ الائـمّه

بر مو سفیدان ناسزا گفتن روا نیست            کـردنـد هـتک حـرمـت شیخ الائـمّه

صاحب عزای روضه‌های کربلا بود            در روضه خم شد قامت شیخ الائمّه

شکـر خـدا که دخـترش اینجا ندیـده            در بین مـقـتـل غـارت شیـخ الائـمّه

شکر خـدا که اهل بیتـش را نبردند            بـازی نـشد با غـیـرت شیـخ الائـمّه

یک روز ترس داشت جهان از نسیم‌شان            از نــوع پـادشـاهـی روی گـلـیـم‌شـان

از مـدت سـکـوت یـل خـیـبــری شـان            از بخـشـش بـدون حـساب کـریـم‌شـان

از یک سرِ بدون تن و لشکری بزرگ            از قـامت به وقت عـبادت دو نـیـم‌شان

از علمشان از آن همه شاگرد فقهشان            مـوسای بین حـبـس ولیکـن کـلـیم‌شان

از اقتدار حضرت سلطانشان به طوس            از هـفت ساله مرد عـلیم و‌ حکـیم‌شان

از جـامـعـه به خاطـر نـوع زیـارتـش            از اهـدنا الصراطِ فـقـط مـستـقـیـم‌شان

از سُرّ من رَأی که هنوزاست بین حصر            از مـاه بـین لـشکـر دشمن مـقـیـم‌شان

از آن کسی که نیست به زعم جهانیان            از قـسمتی که مانـده برای قـسـیـم‌شان

امروز نیز ترس جهان از زیارت است            از نـسخـۀ جـدیـدِ به طـرز قـدیـم‌شـان

گیرم که در بقیع حرم شد خراب، نیست            در نقشه‌ها کجای جهان در حـریم‌شان

دلـم با صـفـا از صفـای بـقـیع است            غـریـبـه تـریـن آشـنـای بـقـیـع است

دلـم چند سالی است کـاسه به دستی            کـنـار کـریـمـان، گـدای بـقـیع است

بـه آن انـزوای غـریـبـانـه سـوگـنـد            شـکـسـته دل من بـنـای بـقـیع است

فـقـط بغـض دارم، فـقط در سکـوتم            دلـم پـشـت دیـوارهـای بـقـیـع است

پــدر مـــادر مـن فـــدای مــدیــنـــه            هـمه هـسـتی من فـدای بـقـیـع است

ردِ بــال هـای هـــزاران فــرشــتــه            به جا مانده در جای جای بقیع است

ندارد نـیـازی به خـورشیـد هـرگـز            که روشن ز خاکش فضای بقیع است

کبوتر نه، زائر نه، خادم نه، اصلا            پُر از هیچ کس آن سرای بقیع است!

دگـر احـتـیـاجـی بـه روضـه نـدارد            کـسی که سـر قـبرهای بـقـیـع است

سوالی که تاریخ دارد جز این نیست:            که آن قبر مخـفی کجای بقیع است؟

سـر قـبـر اُمُّ البـنـیـن رفـته هر کس            به ما گـفـته بیت الـبکـاء بقـیع است

هر چقدر این ‌خاک، باران‌خورده و ‌تر می‌شود           بیشتر از پیش تر جانـش معـطر می‌شود

این حریم آسمانی گنبدش فیروزه‌ای ست           روز و شب مفروش با بال کبوتر می‌شود

هر رواقـش آینه در آینه نـور است، نور           صحن در صحنش صلات ظهر، ‌محشر می‌شود

دل تمنا می‌کند «باب الکرم» را، عاقبت           با امـام‌ مجـتـبی ایـنجـا مـیـسّر مـی‌شـود

قال باقر، قال صادق می‌نـشیـند بر زبان           دور تا دور حرم یک روز، منبر می‌شود

کربـلا هـم می‌رسد اینجا لـبی را تر کند           طرح سقاخـانه‌ها روزی مـقـدّر می‌شود

روضه خوان اینجا نشسته روضه خوانی می‌کند           در دلم تـازه غـم و انـدوه مـادر می‌شود